Papieskie intencje modlitewne na poszczególne miesiące wyznacza się z ponad rocznym
wyprzedzeniem. Tegoroczne Benedykt XVI zatwierdził już pod koniec 2011 r. W tym miesiącu
modlimy się w intencji ogólnej: „aby publiczne wyznawanie wiary i
modlitwa były dla wiernych źródłem życia”. O potrzebie obecności Boga i
religii w sferze publicznej Papieże naszych czasów mówili niejednokrotnie wobec szerzącej
się w dzisiejszym świecie skłonności do jej wykluczania. Tendencja ta dotyka zwłaszcza
takich części świata, jak Europa, Ameryka Północna czy Australia. Właśnie tam temat
ten podjął Benedykt XVI przed pięciu laty, 19 lipca 2008 r., podczas podróży na Światowy
Dzień Młodzieży w Sydney.
„W imię ludzkiej wolności i niezależności pomija
się milczeniem imię Boga, religię ogranicza się do prywatnej pobożności, a wiarę wyklucza
się z życia publicznego. Tego typu mentalność, w rażący sposób sprzeczna z Ewangelią,
może niekiedy nawet zaciemnić nasz sposób rozumienia Kościoła i jego misji. My także
możemy mieć pokusę, by życie religijne sprowadzić do sfery uczuć, osłabiając w ten
sposób jego zdolność budowania zgodnej wizji świata i prowadzenia głębokiego dialogu
z wieloma innymi światopoglądami, rywalizującymi o umysły i serca ludzi żyjących w
naszych czasach. Jednakże historia, także historia współczesna, pokazuje, że kwestii
Boga nigdy nie da się przemilczeć i że obojętność na religijny wymiar ludzkiej egzystencji
ostatecznie umniejsza człowieka i jest zdradą w stosunku do niego. Wiara uczy nas,
że w Jezusie Chrystusie, Słowie Wcielonym, dochodzimy do zrozumienia wielkości naszego
człowieczeństwa, tajemnicy naszego życia na ziemi oraz wspaniałego przeznaczenia,
jakie czeka nas w raju (por. Gaudium et spes, 24). Wiara uczy nas, że zostaliśmy
stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, obdarzeni nienaruszalną godnością i powołani
do życia wiecznego. Kiedy człowiek zostaje umniejszony, świat wokół nas także zostaje
umniejszony; traci on swe ostateczne znaczenie i zbacza z drogi. Cywilizacja, która
wyłania się wtedy, to nie cywilizacja życia, lecz śmierci”.
Benedykt XVI polecił
nam też intencję misyjną. W kwietniu mamy się modlić, „aby Kościoły partykularne
na terenach misyjnych były znakiem oraz narzędziem nadziei i zmartwychwstania”.
Papieże naszych czasów otaczali zawsze szczególną troską Kościoły lokalne na misjach.
Ich pasterzy zachęcali do szerzenia w swych społeczeństwach nadziei Chrystusa zmartwychwstałego,
czy to spotykając się z nimi w Watykanie, czy podczas podróży apostolskich. Wizyty
te, zapoczątkowane już przez Pawła VI, objęły podczas pontyfikatu Jana Pawła II liczne
kraje misyjne, a. Benedykt XVI je kontynuował. Papież Polak zapoczątkował też zgromadzenia
specjalne Synodu Biskupów dla poszczególnych kontynentów. Jednym z pierwszych był
w 1994 r. Synod dla Afryki, a więc tej części świata, w której jest najwięcej terenów
misyjnych. W homilii podczas Mszy na jego otwarcie Jan Paweł II mówił:
„Jezus
Chrystus jest tym, który przyszedł, jak mówi św. Jan, «przez wodę i krew, i Ducha,
nie tylko w wodzie, lecz w wodzie i we krwi. Duch daje świadectwo: bo Duch jest prawdą»
(1 J 5, 6). Taka jest nasza wiara, taka jest wiara Kościoła, taka jest wiara wszystkich
Kościołów partykularnych, które pielgrzymują na kontynencie afrykańskim do domu Ojca.
Zwycięża świat ten, kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym. Zwycięża świat to, co z
Boga jest zrodzone. Dajemy świadectwo tej niezgłębionej tajemnicy, którą Bóg zechciał
objawić człowiekowi w Jezusie Chrystusie, przynosząc mu usprawiedliwienie przez wiarę
i odpuszczenie grzechów. Ten właśnie Jezus, Bóg-Człowiek ukrzyżowany i zmartwychwstały,
jest nadzieją całej ludzkości. On jest także nadzieją Afryki!”.