Asyż: Franciszek w homilii wzywa, by nienawiść ustąpiła miejsca miłości

Centralnym punktem dnia była Msza sprawowana przez Ojca Świętego na placu przed bazyliką. Na początku liturgii serdecznie przywitał Papieża abp Domenico Sorrentino, ordynariusz Asyżu-Nocera Umbra-Gualdo Tadino.

Papieska homilia stała się kolejnym wezwaniem do naśladowania, w duchu św. Franciszka, Jezusa ubogiego i modlącego się o pokój. Papież podkreślił, że przybył do Asyżu, by uwielbiać Boga za to, co zechciał objawić temu świętemu. Spotkanie z Jezusem doprowadziło św. Franciszka do wyzbycia się życia dostatniego i beztroskiego, aby poślubić „Panią Biedę” i żyć jak prawdziwy Syn Ojca, który jest w niebie. Ta decyzja stanowiła radykalny sposób naśladowania Chrystusa, który będąc bogatym stał się dla nas ubogim, aby nas ubóstwem swoim ubogacić (por. 2Kor 8,9).

Papież zastanawiał się, skąd zaczyna się droga Franciszka ku Chrystusowi. Wychodzi ona od spojrzenia Jezusa na krzyż. Ojciec Święty wspomniał tu o doświadczeniu Franciszka, które przeżył on patrząc na krucyfiks w kościele św. Damiana.

„Na tym krzyżu Jezus nie ukazuje się jako martwy, ale jako żywy! Krew wypływa z ran rąk, stóp i boku, lecz owa krew wyraża życie. Jezus nie ma oczu zamkniętych, lecz otwarte, szeroko otwarte: jest to spojrzenie, które przemawia do serca. A Ukrzyżowany nie mówi nam o porażce, o niepowodzeniu. Paradoksalnie mówi nam o śmierci, która jest życiem, która rodzi życie, ponieważ mówi nam o miłości, ponieważ jest miłością Boga wcielonego, a miłość nie umiera, wręcz przeciwnie – zwycięża zło i śmierć. Ten, kto pozwala, by spojrzał na niego ukrzyżowany Jezus, zostanie stworzony na nowo, staje się «nowym stworzeniem». Stąd wynika wszystko: jest to doświadczenie łaski, która przemienia, jest to być kochanym bez zasługi, choć jesteśmy grzesznikami. Dlatego Franciszek może powiedzieć, jak św. Paweł: «Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa» (Ga 6,14)” – stwierdził Papież.

Kto idzie za Chrystusem, otrzymuje prawdziwy pokój, który tylko On, a nie świat, może dać. To drugi bardzo ważny element u Franciszka z Asyżu, który szczególnie mocno zaakcentował w homilii Ojciec Święty. Pokój Franciszkowy to pokój Chrystusa, który przeszedł przez największą miłość, miłość krzyża.

„Franciszkowy pokój nie jest ckliwym uczuciem. Proszę was: taki św. Franciszek nie istnieje! Nie jest on też jakimś rodzajem panteistycznej harmonii z energiami wszechświata... Także to nie jest Franciszkowe! Także to nie jest Franciszkowe, ale to jakaś idea stworzona przez pewnych ludzi! Pokój św. Franciszka jest pokojem Chrystusa, a znajduje go ten, kto bierze na siebie Jego «jarzmo», czyli Jego przykazanie: Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem (por. J 13,34; 15,12). Nie można tego jarzma nieść z arogancją, zarozumialstwem, pychą, ale można je nieść tylko z łagodnością i pokorą serca” – powiedział Ojciec Święty.

Papież przypomniał także wielką miłość św. Franciszka do wszelkiego stworzenia i jego harmonii. Podkreślił, że był on człowiekiem zgody i pokoju. Stąd też ponowny apel Ojca Świętego o poszanowanie ludzkiego życia i odrzucenie wszelkiej przemocy, nienawiści i wojen.

„Z tego Miasta Pokoju powtarzam z mocą i łagodnością miłości: szanujmy stworzenie, nie bądźmy narzędziami zniszczenia! Szanujmy każdą istotę ludzką: niech ustaną konflikty zbrojne, plamiące ziemię krwią, niech ucichnie broń, a wszędzie nienawiść ustąpi miejsca miłości, zniewaga przebaczeniu, zaś niezgoda – jedności. Usłyszmy wołanie tych, którzy płaczą, cierpią i umierają z powodu przemocy, terroryzmu czy wojny, w tak bardzo umiłowanej przez św. Franciszka Ziemi Świętej, w Syrii, na całym Bliskim Wschodzie, na całym świecie” – powiedział Ojciec Święty.

Ponadto Papież przypomniał, że Włochy czczą dziś św. Franciszka jako swego patrona. Wyraża to także tradycyjny gest ofiarowania oliwy do lampy wotywnej, który w tym roku przypada właśnie regionowi Umbrii. Ceremonia ofiarowania oliwy miała miejsce bezpośrednio po zakończeniu liturgii.

lg/ rv