W drugi dzień świąt franciszkańska Kustodia Ziemi Świętej zaprosiła wiernych na Mszę
do Emaus al-Qubeibeh. Jest tam sanktuarium powstałe w miejscu ukazania się Zmartwychwstałego
dwóm uczniom.
Tegoroczna liturgia w Emaus zgromadziła wielu wiernych. Najliczniejsze
były grupy z franciszkańskich parafii w Jerozolimie i Bet Haninie. Obecni byli także
pielgrzymi z Włoch, Hiszpanii i Polski. Uroczystej Mszy koncelebrowanej przewodniczył
kustosz Ziemi Świętej, o. Pierbattista Pizzaballa OFM. W homilii proboszcz parafii
w Jerozolimie o. Feras Hejazin OFM przypomniał wiernym, że także dziś Zmartwychwstały
Chrystus daje się poznać tak samo, jak ukazał się dwóm uczniom zmierzającym do Emaus.
W każdej bowiem Eucharystii Chrystus wyjaśnia Pismo i łamie chleb.
Korzystając
z obecności wielu grup pielgrzymów ojciec kustosz podziękował wszystkim pątnikom przybyłym
na święta wielkanocne do Jerozolimy za ich uczestnictwo w Triduum Paschalnym, świadectwo
wiary i wszelką pomoc udzieloną na rzecz lokalnego Kościoła. Życzył wszystkim obecnym
radosnego przeżywania tajemnicy paschalnej w Ziemi Świętej. Na zakończenie Eucharystii
ojciec kustosz pobłogosławił chleby, które następnie został rozdane wszystkim uczestnikom
liturgii. Uroczystości w Emaus zakończyły się popołudniową adoracją Najświętszego
Sakramentu i radosnym śpiewem antyfony: „Wesel się Królowo Nieba, alleluja”.
Ewangelista
Łukasz wspomina nie tylko nazwę wioski, gdzie Zmartwychwstały Jezus ukazał się dwóm
uczniom, lecz także jej odległość od Jerozolimy (Łk 24, 13-35). Pomimo tych dość precyzyjnych
wskazówek trudno dziś wskazać, gdzie znajdowało się ewangeliczne Emaus. Na przestrzeni
wieków co najmniej trzy różne miejsca pretendowały o to miano. Są nimi: Emaus-Nikopolis,
Abu Gosh i właśnie Emaus al-Qubeibeh.
W roku 1861 Kustodia Ziemi Świętej
otrzymała teren z ruinami średniowiecznego kościoła. Przeprowadzone wykopaliska archeologiczne
pozwoliły odsłonić ruiny bazyliki krzyżowców z „domem Kleofasa” wkomponowanym w północno-zachodni
narożnik. Obecny kościół, naśladujący styl romański, jest dziełem br. Wendelina Hinterkeusera.
Poświęcił go arcybiskup Mediolanu bł. Andrea Carlo Ferrari w 1902 r. Badana archeologiczne
przeprowadzone w latach czterdziestych XX wieku potwierdziły, że miejsce to było zamieszkałe
w czasach Chrystusa.